“Nevoja e vazhdueshme për të urinuar“

Nevoja e vazhdueshme për të urinuar, e njohur si poliuria, mund të tregojë një sërë gjendjesh mjekësore që ndikojnë në sistemin urinar, endokrin ose neurologjik. Shpesh, poliuria shoqërohet me simptoma të tjera si djegie gjatë urinimit, dhimbje në fund të barkut ose ndryshime në ngjyrën dhe erën e urinës, të cilat mund të tregojnë një infeksion të traktit urinar. Këto infeksione, për shkak të dallimeve anatomike, janë më të shpeshta te femrat, por ndodhin edhe te meshkujt, veçanërisht te meshkujt e moshuar me prostatë të zmadhuar.

• Një gjendje kronike e quajtur cystitis intersticial (inflamacion i fshikëzës) mund të shkaktojë gjithashtu një nevojë të vazhdueshme për të urinuar, e shoqëruar shpesh me një ndjenjë presioni ose dhimbje në fshikëzën dhe zonën e legenit. Edhe pse shkaqet nuk janë kuptuar plotësisht, faktorët autoimune dhe neurologjikë mendohet se luajnë një rol të rëndësishëm.
• Çrregullimet neurologjike, të tilla si skleroza e shumëfishtë dhe kushtet që prekin palcën kurrizore, mund të shkaktojnë disrregullim të fshikëzës, duke çuar në nxitje të shpeshta dhe të papritura për të urinuar, si rezultat i rrugëve nervore të dëmtuara që kontrollojnë tkurrjen dhe relaksimin e fshikëzës.
• Sistemi endokrin gjithashtu luan një rol të rëndësishëm. Në pacientët me diabet (tipi 1 dhe tipi 2), poliuria shfaqet si rezultat i niveleve të larta të glukozës në gjak, gjë që rrit ngarkesën osmotike dhe bën që uji të ekskretohet përmes urinës. Diabeti insipidus, një gjendje e karakterizuar nga mungesa e hormonit antidiuretik, gjithashtu çon në poliuri dhe dehidrim ekstrem.
• Një nevojë e përkohshme dhe e shtuar për të urinuar mund të ndodhë edhe për shkak të rritjes së konsumit të lëngjeve, si dhe pas marrjes së kafeinës ose alkoolit, pasi ato kanë një efekt diuretik në trup.
• Nevoja e vazhdueshme për të urinuar mund të ndodhë edhe për shkak të faktorëve të tjerë që ndikojnë në ekuilibrin e lëngjeve dhe kontrollin e fshikëzës. Polyuria ndonjëherë është rezultat i disa medikamenteve, të tilla si diuretikët, që nxisin ekskretimin e ujit dhe kripërave përmes urinës. Diuretikët shpesh përshkruhen për trajtimin e kushteve të tilla si presioni i lartë i gjakut ose dështimi i zemrës, por efekti i tyre në veshka çon në urinim të shpeshtë.
• Një faktor tjetër i rëndësishëm është rritja e ankthit ose stresi kronik, i cili duke aktivizuar sistemin nervor simpatik mund të prishë ritmin normal të zbrazjes së fshikëzës. Kjo mund të rezultojë në një nevojë të shtuar për të urinuar, edhe kur fshikëza nuk është plotësisht e mbushur.
• Ndryshimet hormonale tek gratë, të tilla si ato që lidhen me shtatzëninë ose menopauzën, mund të shkaktojnë gjithashtu një nevojë të shtuar për të urinuar. Gjatë shtatzënisë, rritja e vëllimit të gjakut dhe presioni i mitrës së zmadhuar në fshikëz krijojnë një nevojë të shpeshtë për të urinuar. Gjatë menopauzës, ulja e estrogjenit mund të dobësojë indin e fshikëzës dhe uretrës, duke dëmtuar më tej kontrollin urinar.
• Sëmundjet kronike të veshkave, të tilla si sëmundja kronike e veshkave, çojnë në një ulje graduale të funksionit të veshkave, gjë që mund të shkaktojë rritjen e sekretimit të lëngjeve dhe nevojën për të urinuar shpesh, veçanërisht në fazat e hershme të sëmundjes. Këto gjendje zakonisht shoqërohen me simptoma shtesë si lodhje, ënjtje të gjymtyrëve dhe rritje të presionit të gjakut.
• Gjithashtu, rreziku i shtuar i kisteve shfaqet tek personat me inflamacion të prostatës (prostatës) ose me hiperplazi beninje të prostatës (prostata e zmadhuar). Tek meshkujt, këto kushte mund të shkaktojnë presion mbi uretrën dhe fshikëzën, duke çuar në një nevojë të shtuar për të urinuar dhe vështirësi në zbrazjen e fshikëzës.
• Në disa njerëz, rritja e urinimit mund të jetë gjithashtu rezultat i çrregullimeve të rralla autoimune, siç është sindroma e Sjögren, ku sistemi autoimun sulmon gjëndrat që prodhojnë lagështi, përfshirë veshkat, gjë që mund të çojë në çekuilibër të lëngjeve.

  Çdo rast i një nevoje gjithnjë në rritje për të urinuar duhet të vlerësohet me kujdes nga një mjek. Diagnoza zakonisht përfshin analizat e gjakut dhe urinës, ultratinguj ose imazhe të tjera të traktit urinar, dhe teste për statusin hormonal dhe funksionin e veshkave për të përjashtuar sëmundje serioze. Trajtimi varet nga shkaku dhe mund të përfshijë ndryshime në stilin e jetës, medikamente ose ndërhyrje specifike për të rregulluar funksionin e fshikëzës dhe sistemet e tjera të përfshira.